ခင္ဗ်ားတို႕ ပံုစံခြက္ထဲက ကဗ်ာဆရာေတြထဲမွာ က်ဳပ္မပါဘူး.....

ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံေတြနဲ႕

အလႊာေပါင္းစံုရဲ႕

လူေတြအၾကား

က်ဳပ္ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္….



ခင္ဗ်ားတို႕ဆီမွာ မက္ေမာမႈေတြ

တြယ္တာမႈေတြ

ရက္စက္မႈေတြ

က်ဳပ္ေတြ႕ေနရတယ္….

ခင္ဗ်ားတို႕မ်က္လံုးေတြမရိုးသားဘူး……………

မေအးခ်မ္းဘူး………..

တစ္စံုတစ္ခုအတြက္ဆာေလာင္မႈေတြ

က်ဳပ္ေတြ႕ေနရတယ္………



ေကာက္က်စ္တဲ့ စိတ္

ရယူလိုစိတ္

မနာလိုစိတ္ရွိမွ

ဒါလူ႕ေနမႈပံုစံရွိမယ္တဲ့လား…….

အသစ္အသစ္ေတြ

ထြက္ေပၚလာတဲ့ေခတ္မွာ

ဒါေတြလည္း

အသစ္အသစ္ေတြတဲ့လား…



က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ ရိုးသားမႈေတြ

ဘယ္္မွာလဲ…….?

ေရာင္ရဲတင္းတိမ္မႈေတြ

ဘယ္မွာလဲ……..?

ေပ်ာက္ဆံုးေနတာ

ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမကေတာ့ဘူး…..

လူေနမႈအဆင့္အတန္းေတြမွာ

ခြဲျခားမႈေတြ

ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚေနရတာလဲ……?



လူဘဲဗ်ာ

ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊လက္ႏွစ္ဘက္

ေခါင္းတစ္လံုး

ပါတာခ်င္းအတူတူ

အရူးက တစ္မူးမသာခ်င္စမ္းပါနဲ႕…..

ဘူဘူခ်င္း တစ္နဲ႕ မစားခ်င္စမ္းပါနဲ႕……


ခင္ဗ်ားဘာေတြမာနၾကီးေနတာလဲ….

ဒါနဲ႕

မာနဆိုတဲ့အရာကိုေကာ

ခင္ဗ်ားသိလား…………..

က်ဳပ္ၾကားဘူးတယ္……

မာနကလူကိုသတ္တယ္တဲ့….

ခင္ဗ်ားေသဘူးလား….

က်ဳပ္လည္း မေသဖူးဘူး…..



ဒါေပမယ့္….

လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးခ်ည္းပဲ

ခင္ဗ်ား

လူသားေတြေကာင္းက်ိဳးဘာလုပ္ၿပီးၿပီလဲ….

ဘာေတြလုပ္ကိုင္ေပးဘူးလဲ…..

အခ်ိန္နဲ႕ဒီေရသည္

လူကိုမေစာင့္တဲ့…

ခင္ဗ်ားကေကာ

ဘယ္သူ႕ကိုေစာင့္ေနတာလဲ……



ညစ္ညမ္းတဲ့အေတြးအေခၚေတြ

လႊင့္ပစ္လိုက္စမ္းပါ…

ဒီမွာ က်ဳပ္လိုခ်င္တာ

ရိုးသားမႈ၊ စာနာတဲ့စိတ္ဘဲ….

ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ စာရိတၱေတြ

ေျမာင္းထဲလႊင့္ပစ္လိုက္စမ္းပါ……..



က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ ႏွလံုသားေလးေတြ

က်ဳပ္ျပန္လိုခ်င္တယ္…..

က်ဳပ္ကိုျပန္ေပးၾကပါ…က်ဳပ္ကိုျပန္ေပးၾကပါဗ်ာ…..

က်ဳပ္ ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ဘူး………

တတ္လို႕ေရးေနတာမဟုတ္သလုိ

ငတ္လို႕ေရးေနတာလဲမဟုတ္ဘူး…..



ဒါေပမယ့္

ကဗ်ာေတြကိုက်ဳပ္ခ်စ္တယ္………

ျမတ္ႏိုးတယ္….တန္ဖိုးထားတယ္ ကိုယ့္လူ….

ေနပါဦး…..

ခင္ဗ်ားတို႕ ေျပာေနတဲ့

လူေနမႈအဆင့္အတန္းထဲက

ကဗ်ာဆိုတာ ဘာကိုေခၚတာလဲ…….?

ခင္ဗ်ားတို႕ ခံစားတတ္ရဲ႕လား

နားေကာနားလည္ရဲ႕လား……….?



နာမည္ၾကီးမဂၢဇင္းေတြ….ဂ်ာနယ္ေတြမွာပါမွ

ကဗ်ာလုိ႔ ေခၚတာလား……

ကဗ်ာလ႔ိို ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး….

ကဗ်ာေလာကကို ေစာ္ကားေနတဲ့သူေတြကိုေကာ

ကဗ်ာဆရာလို႕ ေခၚသလား……..?

က်ဳပ္က ကဗ်ာဆရာ….

ဒါေပမယ့္

ခင္ဗ်ာတို႕ပံုစံခြက္ထဲက

ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ဘူး…..

ရင္ဘတ္ထဲက

စကားလံုးေတြကို အသက္သြင္းေနတဲ့

လူငယ္တစ္ေယာက္



တတ္လို႕ေရးေနတာမဟုတ္သလို

ငတ္လို႕ေရးေနတာလဲမဟုတ္ဘူး….

မင္းကဘာေကာင္လဲ

မင္းဘယ္ေလာက္တတ္သလဲ

လာမေမးနဲ႕….



ခင္ဗ်ားလာၾကည့္……….

က်ဳပ္က ငါးပိေကာင္..

နည္းနည္းေတာ့နံတယ္….

က်ဳပ္ရင္ဘတ္ထဲမွာ

စကားလံုးေတြကို

အသက္သြင္းေနတယ္……



မေစာ္ကားနဲ႕…

မေ၀ဖန္နဲ႕…

ခင္ဗ်ားဘယ္ေလာက္သိလဲ….

ဘယ္ေလာက္တတ္လဲ

ဘယ္ေလာက္နားလည္လဲ….



ဒါနဲ႕…

ကဗ်ာဆိုတာေကာ ဘာကိုေခၚတာလဲ….

တ တလင္းခ်ိတ္ (ဋ) အံၾကိတ္ေရးေနရတဲ့

က်ဳပ္လိုေကာင္ကေရာာ

အေသြးအသားထဲက

စကားလံုးေတြ

ခ်ျပခြင့္မရွိေတာ့ဘူးလား………



က်ဳပ္အတြက္

ခင္ဗ်ားတို႕ လိုခ်င္ေနတဲ့

ေငြမလိုဘူး….

ဂုဏ္မလိုဘူ….

ပစၥည္းဥစၥာာဘာမွမလိုဘူး…..

ရည္မွန္းခ်က္ေတြမရွိဘူး…

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမထားသလို

တပ္မက္မႈေတြမလိိုဘူးကိုယ့္လူ…



က်ဳပ္ဘ၀ကို

လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ

ျဖစ္သန္းဘို႕အတြက္

အသြားထက္ထက္

ကေလာင္တစ္လက္ပဲဲအလိုရွိတယ္………..

ကဗ်ာလုလင္ဆိုတာ?????

တစ္ကယ္ေတာ ့
ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာ
မႈန္၀ါးရီေ၀အျမင္ေတြရွိတဲ့
ဲ့ခပ္တံုးတံုးလူတစ္ေယာက္ပါ
ဒါေပမယ့္တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္......
ဘ၀ဆိုတာ....တိုက္ပြဲလား
ဇာတ္ညြန္းရွိၿပီးသား ရုပ္ရွင္လား ေသခ်ာမသိပါ.............။
ဒုကၡဆိုတာ .....ေမြးရာပါ
ဆုလာဘ္လားေရေသာက္မွခ်ိဳမယ့္ဖန္ခါးသီးလားမသိပါ.......။
ေငြေၾကးဆိုတာကေကာ..
ဒုတိယေျမာက္ဘုရားသခင္လား
ကိုယ္ေမြးတဲ့ေမ်ာက္ကကိုယ့္ျပန္ေျခာက္ျခင္းလား
သဲသဲကြဲကြဲမသိပါ.........
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
စဥ္းစားမိပါတယ္...။
အခ်စ္ဆိုတာလိုတရလြယ္အိတ္လား
ဒိန္ခဲေသးေသးေလးပါတဲ့ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္လားမသိပါ....။
ဂုဏ္ဆိုတာ လူေရြးခ်ယ္ပြဲ ၀င္ခြင့္လက္မွတ္လာ
းသြားေလရာလိုက္ရႈပ္ေနမယ္ ေခြးျမီးေကာက္လားမသိပါ....
ခ်စ္သူဆိုတာ
ခပ္ၾကီးၾကီးမိေအာင္မွ်ားရမယ့္ငါးလား
ကိုယ္ေသာက္ရမယ့္အဆိပ္ခြက္ကိုသယ္ယူလာသူလား
ေသခ်ာမသိပါ..........
ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုတာဒိုင္ေတြ႕သြားတဲ့လူကၽြံေဘာလား
အႏုိင္လို႕ေျပာၿပီးအရႈံးေပးျခင္းလား မသိပါ...။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္းစဥ္းစားနားလည္ဘို႕
ၾကိဳးစားမိပါတယ္.....။
ေသျခင္းတရာဆိုတာ
လက္ရွိဒုကၡေတြကလြတ္ေျမာက္ျခင္းလား
ေနာင္ထပ္ဒုကၡအသစ္ေတြအတြက္
တာထြက္ေသနတ္ေဖာက္သံလားမသိပါ......
ေနာင္ဘ၀ဆိုတာကေကာ
လက္မွတ္ျဖတ္ၿပီးသားခရီးစဥ္တစ္ခုလား
မ်က္စိမွိတ္ယံုရမယ့္ဘိုးေတာ္ေပးတဲ့ ခ်ဲတစ္ကြက္လားေသခ်ာမသိပါ....
အင္း တစ္ကယ္တမ္းေျပာရရင္ေတာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာမႈန္၀ါးေနတဲ့အျမင္ေတြတစ္စစီျပန္႕က်ဲေနတဲ့
အေတြးေတြနဲ႕
ခပ္တံုးတံုးေကာင္တစ္ေကာင္မ်ားျဖစ္ေနမလားဆိုတာ
ခင္ဗ်ားတို႕ေတြးေနေလာက္ပါၿပိ.....